یادداشت منتشره شده در روزنامه شرق به تاریخ چهار‌شنبه ۱۰شهریور ۱۴۰۰
گروه اجتماعی – دکتر مجید سجادی پناه – استاد دانشگاه در یادداشتی نوشت:سیاست ” *سرکوب و رها سازی* ” یعنی اعمال محدودیت، برقراری تعطیلات سراسری و سپس برگشت به فعالیت های عادی روزانه، بجز ایجاد هزینه های سرسام آور اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و … که در دولت قبل بارها تکرار گردید به نتیجه موثری برای مقابله با این ویروس منتهی نخواهد شد.
به گزارش بولتن نیوز، زیرا اساس مقابله با کرونا به غیر از واکسیناسیون عمومی، که به تعداد 95 میلیون دوز واکسن از برنامه مصوب عقب هستیم، بر دو پایه اصلی استوار است: 1- “تشخیص” بیمار 2- “ردیابی و اسکان اجباری” بیمار.
ماموریت اول بر عهده وزارت بهداشت گذاشته شده است که میزان تشخیص ها را باید به میزان 100 هزار نفر در روز افزایش دهد ولی از آن طرف مشخص نیست ماموریت دوم یعنی ” *ردیابی و اسکان اجباری بیمار* ” مشخصاً بر عهده چه دستگاهی در کشور نهاده شده است.
در کره جنوبی، سنگاپور و ویتنام یک سیستم ردیابی برای این منظور طراحی و اجرا شده است که فرد بیمار پس از مثبت شدن PCR خود توسط آن نرم افزاری شدیداً مورد کنترل قرار می گرفت. در سنگاپور از دست بند ردیابی استفاده می شد و در کره جنوبی با تماس تلفی مکرر در فواصل زمانی مشخص و الزام به جواب دادن بیمار، از اسکان او در محل قرنطینه اطمینان حاصل می کردند و برای هر گونه تخلف بیمار از پروتوکول های تعیین شده نیز جرایم سنگینی وضع شده بود به طوری که فرد بیمار حتی اجازه نداشت در هنگام شب زباله های خود را درکنار خیابان بگذارد. از طریق این نوع نرم افزارها و ردیابی ها ، مشخص می گردید که فرد بیمار از چه مسیرهای عبور کرده و چه مکان های را آلوده کرده است بنابراین متولیان مقابله با کرونا دقیقاً از قبل می دانستند برای پاکسازی چه مناطقی باید اقدام نمایند.
به عبارت دیگر ما بجای نگهداشتن *فردسالم* در منزل و ایجاد هزینه سرسام آور برای اقتصاد کشور می بایستی *فرد بیمار* را در مکان های قرنطینه شده نگهداری می کردیم تا در جامعه رها نباشد و دیگران را الوده نکند.
بنابراین همان طوری که عرض کردم مشخص نیست در ستاد ملی کرونا این قسمت دوم یعنی ردیابی و اسکان اجباری بیمار بر عهده چه دستگاهی گذاشته شده است . قسمت مهمی که می تواند به تنهایی تمام معادلات ستاد ملی کرونا را برهم بزند.
در صورت اسکان اجباری هم از آنجایی که ما بین 17 تا 19 میلیون نفر ” *بد مسکن* ” در کشور داریم یعنی منازل افراد حاشیه نشین که در کلان شهر ها واقع شده است معمولا بین40 تا 50 متر بیشتر نبوده و در آنجا هم یک خانواده 4 تا 5 نفری زندگی می کنند بنابراین امکان قرنطینه اجباری برای فرد بیمار در آن خانواده وجود نخواهد داشت و با توجه به قدرت سرایت بالا این ویروس حتما تمام اعضای آن خانواده نیز به تبع بیمار آلوده خواهند شد بنابراین ستاد کل نیروهای مسلح کشور می بایست بیمارستان های صحرایی خود را در این گونه مناطق، به سرعت برپا نماید.
از سوی دیگر دبیر ستاد مقابله با کرونا باید از طریق سازمان بهزیست ” *برنامه اورژانس اجتماعی کشور* ” را مطالبه و برای تصمیم گیری فوری روی میز رئیس ستاد بگذارد. تا هم برای کاهش *آلام خانواده های متوفی* و هم برای *تامین سلآمت روانی آحاد جامعه* که در قرنطینه به سر می برند و به شدت در معرض آسیب های روحی و روانی قرار گرفتند تدابیر خاصی ارائه نماید. زیرا *خشم عمومی* به هیچ وجه نباید از میزان تاثیر تصمیمات ستاد کرونا بزرگتر شود و گرنه …
و سایر اقداماتی دیگر که ………
اما به نظر می رسد آنچه که در ستاد ملی کرونا غایب است ” *برنامه ریزی* ” است چون ما ” *هئیتی کار کردن* ” یعنی هجوم بردن و خیمه زدن بر ” *بحران* ” بدون در نظر گرفتن ریشه ها و پیامدهای آن را ، طی سالیان دراز فرا گرفته ایم و مدیران کشور ما همواره بدلیل عدم اقدام نه فقدان یک برنامه جامع مورد مواخذه و بازخواست قرار گرفتند.
آقای رئیسی عزیز ، مردمی که به شما رای دادند باید تفاوت در *مدیریت کردن* را از همین الان ، از ستاد کرونا و در این بحران بزرگ احساس نمایند.
