اسرائیل این روزها دوباره نقشه حمله به ایران را روی میز گذاشته؛ حمله‌ای که قرار است از جنگ‌های گذشته گسترده‌تر باشد و با هدفی روشن: کشتار وسیع و شعله‌ور کردن جنگ داخلی. تمرین‌های نظامی در خاک اسرائیل خبر از شتاب آن‌ها می‌دهد؛ شتابی که شاید بخواهند پیش از دیدار ترامپ و پوتین به نتیجه برسانند.
اما ایران، برخلاف گذشته، این بار بازی را با صدای بلند انجام نمی‌دهد. دیگر نه خبری از رجزخوانی است و نه نمایش تبلیغاتی تجهیزات نظامی. شاید غنی‌سازی موقتاً محدود می‌شود، مذاکرات مستقیم با آمریکا بر روی میز می‌آید، و در سکوت، سامانه‌های پدافندی و موشکی آماده می‌شوند.
اسرائیل گمان می‌کند این عقب‌نشینی‌ها فقط خرید زمان است؛ اما همین زمان، همان سلاح پنهانی ایران است. برآوردهای سیا می‌گوید بیش از ۹۰۰ موشک آماده پرتاب در اختیار تهران است، چهار تونل موشکی هنوز بسته مانده، و انتقال سامانه‌های پدافندی روسی و چینی در جریان است. این یعنی اگر جنگ ۱۲ روزه گذشته غافلگیرانه بود، امروز معادله برعکس شده؛ غافلگیری سهم دشمن خواهد بود.
مدودف به صراحت هشدار داده که روسیه و چین در برابر حمله به ایران بی‌تفاوت نخواهند بود. این پشتیبانی بالقوه، همراه با آمادگی واقعی میدانی، همان سپری است که معادلات اسرائیل را مختل می‌کند.
در منطق بازدارندگی، “سکوت” پرهزینه‌تر از هیاهوست و “آماده بودن”، خود بزرگ‌ترین تهدید برای آغازکننده جنگ است. امروز ایران نه فقط آماده‌تر از گذشته است، بلکه این آمادگی، همان دیواری است که در برابر شعله‌ور شدن آتش جنگ ایستاده است.
سجادی پناه
