یادداشت اخیر آقای دکتر ظریف با عنوان «انقلاب را چه شد؟» تلاش کرده سیاست «نگاه به شرق» را انحراف از اصل «نه شرقی، نه غربی» و ایران را مقصر تحریم‌ها و انزوای بین‌المللی معرفی کند. واقعیت اما کاملاً برعکس است.
تحریم‌ها محرک بودند، نه پیامد. فشارهای غرب ایران را مجبور به نگاه به شرق کرده‌اند تا تاب‌آوری و استقلال خود را حفظ کند. هرگونه ادعای عکس این واقعیت، ساده‌سازی و تحریف تاریخی است.
سیاست «نگاه به شرق» نه خیانت، بلکه بازتعریف عملی استقلال در جهان چندقطبی است؛ فرصتی برای مانور راهبردی، تنوع شراکت‌ها و بهره‌برداری از رقابت جهانی.
وابستگی؟ نه، وابستگی متقابل راهبردی. عضویت در SCO و بریکس و مدیریت هوشمند ریسک‌ها، ایران را از وابستگی کورکورانه نجات داده و نفوذ راهبردی ایجاد کرده است.
پیام روشن: سیاست «نگاه به شرق» پاسخ به خصومت غرب است، نه علت مشکل. هر ادعای انحراف یا خیانت، تحریف واقعیت و خطر تضعیف وحدت ملی است.
نکته مهم: فردا، یادداشت دوم منتشر می‌شود که تحلیل جامع و مستدل سیاست «نگاه به شرق» و رد کامل ادعاهای ظریف را ارائه می‌دهد. این نسخه، عمق راهبردی و شواهد مستند را نشان می‌دهد و چارچوب گفتمانی سیاست خارجی ایران را بازتعریف می‌کند.
