آزادراه تهران-شمال، پروژه‌ای ملی که قرار بود شاهرگ توسعه و اتصال شمال کشور باشد، در ۳۴ سال تنها ۱۲۴ کیلومتر پیش رفته است.
میانگین پیشرفت؟ کمتر از ۴ کیلومتر در سال!
این سرعت نماد واضحی است از زمین‌گیر شدن پروژه‌های ملی وقتی فراتر از عمر دولت‌ها کشیده می‌شوند. هر تغییر مدیریتی، هر اولویت جدید، مسیر را متوقف یا کند کرده است.
در این شرایط، وعده‌ها و مصاحبه‌ها جایگزین کارنامه واقعی شده‌اند. مردم نتیجه ملموس نمی‌بینند و سرمایه‌ها در مسیر طولانی و پر پیچ‌وخم هدر می‌رود.
راه نجات روشن است: نهاد مستقل، شفافیت کامل، و معیارهای پیشرفت مشخص. آزادراه تهران-شمال نباید قربانی تغییر دولت‌ها و سیاست‌های کوتاه‌مدت شود؛ تنها در این صورت است که وعده‌های آن به واقعیت بدل خواهد شد.
