ای کاش دکتر پزشکیان، این پرسش سوزان و جان‌خراش را، نه در خلوت نامه‌های دیپلماتیک، بلکه در صحنه‌ای جهانی و بی‌پرده، با “تاکر کارلسن” – آن روزنامه‌نگار آمریکایی خوش‌فکر و بی‌پروا – در میان می‌نهاد؛ تا آتش حقیقت، از دل واژه‌ها زبانه کشد و ماسک عدالت‌نماییِ امریکا، در برابر دیده‌گان جهانیان فرو افتد.
اینجانب رئیس جمهور ایران ، از سر سوز دل و دغدغه‌ای برخاسته از درد مشترک انسانیت، در مقام یکی از مشتاقان راستی و صلح در عرصه بین‌الملل، پرسشی دارم که جانِ هر صاحب‌ضمیر را به لرزه می‌افکند و وجدانِ هر آزاده‌ای را به تأمل وامی‌دارد:
چرا با آن‌که کره شمالی بی‌پرده سلاح هسته‌ای در مشت می‌فشارد و موشک‌هایش را در پیشگاه جهانیان به رُخ می‌کشد، با چهره‌ای متبسم با او بر سر یک میز می‌نشینید، اما ایرانِ در بندِ تعهد و پایبندی، آماج تهمت ،تحریم ها و بمبارانها قرار می‌گیرد؟
آیا نمی‌بینید که آن کشور نه تنها عضوی از هیچ پیمان بین‌المللی نیست، بلکه صراحتاً جهان را به آتش سلاح هسته‌ای تهدید می‌کند، و هیچ نشانی از تمکین به جامعه جهانی در او یافت نمی‌شود؟
با این همه، سیاست شما در برابرش، نرم‌خویی و مدارا و گاه مصاحبت با لبخند است.
در مقابل، ایران که سالیان دراز است در چارچوب معاهده‌ها گام برمی‌دارد، تحت سخت‌ترین بازرسی‌ها و نظارت‌ها قرار دارد، و بارها مهر تأیید صلح‌طلبی‌اش از سوی نهادهای بین‌المللی صادر گشته، با چه عتاب و جفایی مواجه است؟
این چه عدالتی‌ست که بر شمشیرها، سکوت روا می‌دارید و بر شاخه‌های زیتون، شلیک؟
آری، حقیقت آن است که شما در برابر آن‌که تیغ برهنه دارد، سر فرود می‌آورید، و بر ملتی که خواستار گفت‌وگویی شریفانه و عادلانه است، شمشیر می‌کشید.
آیا این است معیار عدالت در قاموس شما؟ در دیاری که خود را مهد نخبگان و منادی آزادی می‌خواند؟
سجادی پناه
