آقای پورمحمدی در دیدار با خانواده شهدای جنگ ۱۲روزه، از سرداران باقری و رشید به‌عنوان «نظامیان حکیم» یاد کرد؛ توصیفی که اگر با دقت خوانده شود، معنایی فراتر از یک ستایش دارد: ستایش از عقلانیتی که مانع جنگ شد.
در هیاهوی سیاست و التهاب افکار عمومی، همیشه صدای بلند، نشانه‌ی قدرت نیست؛ گاه نجات یک ملت در سکوتی است که بوی تدبیر می‌دهد. سخن آقای پورمحمدی درباره «نظامیان حکیم» از همین جنس است؛ یادآوری نقش عقلانیت در دل میدان، جایی که تصمیم نادرست می‌تواند آتشی برافروزد که هیچ جامعه‌ای تاب خاموش‌کردنش را ندارد.
اگر امروز از آرامش نسبی در مرزها سخن می‌گوییم، بخش مهمی از آن مرهون درایت سردارانی است که جنگ را می‌شناسند اما در پی صلح می‌دوند. حکمت نظامیان یعنی فهم اینکه هر شلیک، فقط آغاز نبرد نیست، گاه آغاز فرسایش جامعه است. همین درک ژرف بود که سرداران باقری و رشید را در زمره‌ی «عقلای امنیت» این سرزمین نشاند؛ مردانی که قدرت را با خرد آمیختند و صلابت را در خدمت مصلحت قرار دادند.
در روزگاری که گاهی تصمیمات سیاسی، مدیریتی و حتی قضایی از شتاب و هیجان تهی نمی‌ماند، تعبیر «نظامیان حکیم» بیش از یک تمجید است؛ تلنگری است به دیگران که عقلانیت در میدان، فقط وظیفه‌ی نظامیان نیست، بلکه نیاز همه‌ی ساختارهاست.
و چه نیکوست اگر روزی برسد که این واژه‌ی گران‌قدر ــ «حکیم» ــ نه فقط در توصیف نظامیان، که در وصف سیاستمداران، مدیران، قضات و نمایندگان مجلس نیز شنیده شود؛ آن‌گاه می‌توان گفت این سرزمین، از مرز تا میز، از میدان تا مجلس، زیر سایه‌ی عقلانیت اداره می‌شود.
