پاکستان در دکترین امنیت ملی اسرائیل، به‌عنوان تهدیدی «خاموش اما عمیق» در لایه دوم اهداف راهبردی تل‌آویو رصد می‌شود. پاکستان نه به‌عنوان دشمن فعال و فوری، بلکه به‌عنوان منبع فناوری، الگوی مقاومت اسلامی هسته‌ای، و یک بازیگر غیرقابل پیش‌بینی در جهان اسلام به شمار می اید تهدیدی که شاید هدف مستقیم موشک اسرائیل نباشد، اما هرگز از رادار موساد و نهادهای امنیتی آن خارج نمی‌شود پاکستان در موقعیتی قرار دارد که در صورت بروز یک جنگ منطقه‌ای بزرگ، می‌تواند مسیر عبور نیرو، تجهیزات، یا حتی فناوری بین ایران، چین و محور مقاومت باشد. اسرائیل چنین موقعیتی را خطرناک می‌داند و از این رو، پاکستان را نه به‌عنوان یک دشمن فوری، بلکه به‌عنوان یک “گره امنیتی بلندمدت” رصد می‌کند. زیرا برخلاف امارات، بحرین، سودان، مراکش و حتی عربستان که در حال نزدیک‌شدن به اسرائیل هستند، پاکستان همچنان موضعی ضدصهیونیستی و ایدئولوژیک خود را حفظ کرده است. این رویکرد، به اسرائیل این سیگنال را می‌دهد که اسلام‌آباد ممکن است در زمان بحران، به پشتیبانی جبهه مقاومت یا گروه‌های ضداسرائیلی تمایل نشان دهد. پرونده دکتر عبدالقدیر خان، پدر بمب هسته‌ای پاکستان، که متهم به انتقال فناوری به ایران، کره شمالی و لیبی شد، در دکترین تهدید اسرائیل نقش نمادین دارد. از این رو در برابر تهدیدات فزاینده و نگاه امنیتی مشترک تل‌آویو به تهران و اسلام‌آباد، شکل‌گیری یک پیوند راهبردی میان ایران و پاکستان، نه یک انتخاب، بلکه ضرورتی حیاتی برای حفظ توازن منطقه‌ای و تقویت جبهه مقاومت است.
سجادی پناه
